Problem z tym filmem polega na tym, iż historia w nim przedstawiona jest wciągająca. Jest tajemnica, wielka miłość i wielka tragedia. I te proste założenia sprawiają, że film wciąga, pomimo dość miałkiej gry aktorów w nim występujących. Niestety ostatni kwadrans, to już zupełne nieporozumienie, które deklasyfikuje wszystko, co działo się wcześniej i niszczy uczucie immersji, które przez długi czas ten film próbował w widzu zaszczepić.
I za te ostatnie piętnaście minut scenarzystę powinno się karnie zesłać na wieczną korridę dookoła Czarnobyla. Tfu!
Ostatni kwadrans (Poza samą końcówką, która jest zwykłym happyendem, jakiego można się było spodziewać) wygląda tak, jakby nagle scenarzyście strzeliło coś do łba. Że jak to, że historia jest nie tego, że za mało fantastyczna, dziwna i w ogóle. Zatem przy mocnym wsparciu ze strony substancji odurzających wysmażył końcówkę, która w jego mniemaniu miała zapewne chwycić widza za rogi. Znaczy się, wcisnąć w fotel i przy okazji dać się wykazać reżyserowi. Żeby było krwawo, koniecznie! I dużo walki i jeszcze musi być walnięcie o drzewo jak w Mortal Kombat i eksplodująca głowa. I skrzydła, a potem szatan i widły. Koniecznie, bo przecież krzyż i rogi to za mało, by widz się domyślił znaczenia tych symboli. Widły muszą być, jeszcze mocniej trzeba je zaakcentować!
A widz patrzy na to wszystko, i czuje się, jakby mu ktoś ni z tego ni z owego pokazał środkowy palec, a potem jeszcze wsadził mu go w oko. To przypomina jakąś karykaturę parodii i nie wiadomo po co w ogóle zostało zrobione. Chyba tylko po to, by zakpić sobie z widza.

Ciekawe jest to, iż scenariusz tego filmu nadaje się równie dobrze na film kryminalny, lub thriller kryminalny, bez całej tej otoczki fantasy. Obejrzałbym z chęcią, tak, jak obejrzałem ten film. Niestety wspominany kwadrans wykrzywił mi gębę w grymasie irytacji na tyle mocno, iż zmuszony byłem chwycić się klawiatury, by wylać kubeł pomyj na pomysłodawcę owej patologii.
I tylko z powodu owego kwadransa film odradzam. Bo jest on doskonałym przykładem trafności powiedzenia, iż koniec wieńczy dzieło.
Mam nadzieję, że ostatnie piętnaście minut tego, kto zdecydował się mnie tak urządzić podczas seansu, będzie równie malownicze.